บาดแผลเรื้อรังที่เป็นแล้วไม่ค่อยหายหรือหายช้ามาก เป็นอาการหนึ่งที่พบได้บ่อยๆ ในผู้ป่วยโรคเบาหวาน โดยเฉพาะในคนที่ควบคุมน้ำตาลในเลือดไม่ได้ หรือคนที่ป่วยเป็นเบาหวานมานานหลายปี และจุดที่พบแผลได้บ่อยที่สุดก็คือจุดศูนย์รวมปลายประสาท อย่างเท้า ฝ่าเท้า และนิ้วเท้านั่นเอง

สาเหตุที่ผู้ป่วยหลายคนเกิดแผลในลักษณะนี้ เนื่องจากระบบเผาผลาญที่ผิดปกติทำให้ไขมันที่ไม่ย่อยสลายไปจับตามหลอดเลือด หลอดเลือดจึงแข็งตัวและตีบตันลง ทำให้เลือดไม่สามารถไหลเวียนไปเลี้ยงเนื้อเยื่อได้เพียงพอ โดยเฉพาะในบริเวณปลายเท้า เมื่อเนื้อเยื่อดังกล่าวขาดออกซิเจน ก็จะส่งผลให้เกิดเนื้อเยื่อตายและกลายเป็นบาดแผลเรื้อรังตามมาได้

นอกจากนี้ ปลายประสาทของผู้ป่วยเบาหวานก็อาจถูกทำลายจนเสื่อมสภาพ ส่งผลให้ผู้ป่วยรับความรู้สึกได้น้อยลงหรือเกิดอาการชาตามปลายมือปลายเท้า พอมือและเท้าโดนขีดข่วน โดนของมีคมบาด หรือถูกอะไรทิ่มตำ ก็มักไม่รู้สึกเจ็บและปล่อยให้เป็นแผลเลือดไหลโดยที่ไม่รู้ตัว ทำให้บางครั้งพอมารู้อีกทีแผลก็ติดเชื้อลุกลามไปมากแล้ว และไม่สามารถรักษาให้หายได้ง่ายๆ ตามปกติ อีกทั้งในผู้ป่วยบางคน เส้นประสาทสั่งการก็อาจเกิดความเสียหายไปด้วย ทำให้เท้ามีการบิดงอผิดรูปอย่างควบคุมไม่ได้ บวกกับน้ำหนักตัวที่เพิ่มขึ้นจากโรค ก็ยิ่งทำให้ผิวบริเวณเท้าถูกกดทับจนกลายเป็นแผลสดขึ้นมาได้เช่นกัน